Je lichaam draagt jouw geschiedenis.
Vandaag kwam er een dame van maar liefst 85 jaar in de praktijk. Ik denk dan altijd eerlijk gezegd: Jeetje, zou oud, zou het wel helpen de acupunctuur? Zeker met dit verhaal, want ze komt voor hevige pijnen in haar onderrug. Oorzaak van de klachten: ze heeft 19 jaar geleden een caravan op haar rug gekregen. Wat een verhaal!
Toen mijn nieuwe cliënte binnen kwam zag ik dat ze erg moeilijk liep, meestal gaan we dan gearmd de praktijkruimte binnen. Na zich uitgekleed te hebben en ze op tafel ging liggen. Zag ik een soort van open been, met een zwaar vervormde tibia. Ik vroeg wat ze aan haar been had. Ze zei dat ze in de oorlog een beenmergontsteking had gekregen en de desbetreffende arts die haar opereerde, haar been verprutst had. Maar ze had geen pijn aan haar been. Ik heb haar het hoe en waarom van het prikken van acupunctuur naalden uitgelegd. Wij gebruiken mirroring, reversing voor het prikken van de onderrug. In dit geval is dat op haar onderarm. Verder heb ik naalden geplaatst op haar rechteronderbeen voor haar heuppijn.
Tijdens de behandeling merkte ik op dat ze erg zwaar ademde. Ze leek het benauwd te hebben. Ze bracht het onderwerp even later ter sprake en vroeg of ik wist waarom ze het zo benauwd had. Want de longartsen, die haar al meer dan 10 jaar aan het onderzoeken waren, kunnen niets vinden. Ook nu dacht ik: Hoe leg ik deze cliënte uit hoe wij hier tegenaan kijken? Hoe vertel ik wat ‘Long Qi’ of ‘Long Yin’ is? Tijdens het luisteren naar haar medische verhaal over haar longen heb ik 3 punten geprikt op haar rechterbeen, punten die de borstkas opent en ruimte geeft. Ik heb hier niets over gezegd. Dat doe ik expres niet, want dan gaat ons Westers brein meteen liggen voelen of ze iets voelen.
Na een tijdje zei ze: "Ik heb het minder benauwd, kan dat kloppen?" Ik zei dat dat kon kloppen. Het plaatsen van de naalden deed haar overigens wel pijn. Ze voelde elektrische schokjes, en dat klopt ook. Want dat is wat wij Qi noemen. Het kan een vreemd gevoel geven, maar dat is wat je meestal voelt bij het plaatsen van naalden. Dat is hetgeen wat door de meridianen heen stroomt. Wederom stelde ze de vraag: "Wat is er dan met mijn longen?" Ik heb uitgelegd dat hetgeen wat ze door haar benen voelde, het elektrische gevoel, dat dat Qi heet. Het kan zijn, dat doordat je ouder wordt de Qi in de borstkas ‘minder’ wordt doordat het weefsel veroudert. Hoewel dit heel kort door de bocht is uitgelegd. Qi en weefsel is hetzelfde. Qi is vluchtig, weefsel is ook Qi maar dan in vaste vorm. Je kunt dit gedurende je leven zeker op peil houden. De Chinezen zijn altijd bezig geweest met onsterfelijkheid en het intact houden van het lichaam. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik niet weet of ik daar in geloof. Ik geloof dat Qi oneindig is, maar dat het lichaam hier uiteindelijk toch vergaat.
Daarnaast heb ik haar uitgelegd dat aan elk orgaan een emotie gekoppeld is, en dat als je je emoties niet verwerkt, dat je daar ‘ziek’ van kunt worden of dat een orgaan daardoor verzwakt. Ik begon bij de long, want daar had ze het tenslotte over, bij de long hoort de emotie verdriet! En ja hoor... ik was nog niet uitgepraat of mijn cliënte barstte in huilen uit. “Verdriet... Oh dat heb ik enorm hoor” zei ze. Uiteraard heb ik naar haar verhaal geluisterd. Uiteindelijk heb ik uitgelegd dat onverwerkt verdriet op de long kan blijven zitten. En dat je het daar ook benauwd van kunt krijgen. Toen ze weer op de stoel zat vroeg ze of ik haar sokken aan wilde doen en haar schoenen. “Natuurlijk” zei ik, het is hier all-inclusive. Tijdens het aantrekken van haar sokken en schoenen vroeg ik hoe het met haar rug was. Ze begon te lachen en zei dat ze haar rugpijn op dit moment niet meer voelde. Ik blijf mezelf verbazen over mijn vak. Na haar een arm te hebben gegeven en haar in de wachtkamer te hebben gebracht kreeg ik een dikke knuffel van haar. Ze was blij: “ik heb er alle vertrouwen in”, zei ze, “dank je wel”.
