Zoals velen van jullie wel weten is dat ik een fervent golfsurfster ben. Niet dan ik soepel op mijn board sta, als wel dat ik enorm geniet van het ‘in de zee zijn’. Zomer en winter, maakt mij niet uit. Een mooie plek om mijn hoofd leeg te maken. Wat heeft dat met mijn vak te maken zou je denken? Dat zal ik je uitleggen.
Enige tijd geleden leken de golven ‘clean’ zoals dat heet, geen rommelbak, maar mooie rollers die zo rustig naar de kant kwamen rollen. Mooie lange golven ook. Maar zoals ik al zei: ‘dat leek zo’. Eenmaal in het water werd het een groot gevecht, niets clean of mooi lang. De golven klapten op de piek direct dicht, dus dan valt er niet zo heel veel te surfen voor een golfsurfer. Het was druk en iedereen viel, continu. Maar goed, ik geef nooit op, tot ik ‘out of the blue -vloekend (oei)’ ineens rechtop stond, met de herinnering dat ik een vin van mijn board in mijn been had gevoeld. Toen ik naar beneden keek zag ik een scheur in mijn pak. Balen, maar goed, ik dacht dat ik nog heel was. Eenmaal aan de vloedlijn besloot ik de ‘surf’ van die dag goed af te sluiten door nog 1 keer een golf te proberen. Want een golfje pakken die dag, was een hele grote uitspraak. En terwijl ik mijn plank in het water gooi, erop spring en wegpeddel, zie ik dat heel mijn board doormidden is gebroken en alleen het epoxie, nog aan elkaar vastzit. Euh? Ben ik zo hard gevallen dan?
Dus, ik schreeuw mijn zoon het water uit, want die ligt natuurlijk stoer achterin bij die grote bakken van golven. En meld mijn surfmaat dat ik stop.
Ik voel mij een beetje vreemd, een niet te plaatsten gevoel. Eenmaal thuis ben ik duizelig. Ik wijd het aan mijn drukke leven. En ik blijf duizelig, ook de dagen erna. Ik merk in het verkeer dat ik de snelheid niet kan bijhouden en rij bijna een motorrijder van zijn motor. Dat is waardeloos zeg. Na een week word ik angstig. De angst schiet van boven naar beneden in mijn lichaam. Poeh, dat is mij echt niet bekend. Ik ben van nature geen angstig mens. Vervolgens heb ik een gesprek met mijn EFT maatje, ze vraagt vanaf wanneer ik deze symptomen heb, ik herinner mij dat het toch na de val in het water is gebeurd en ik herinner mij alleen dat ik uiteindelijk ‘vloekend’ rechtop in de zee stond. Maar de val herinner ik mij helemaal niet meer. Dat is vreemd. Meestal rol ik vol plezier de ‘wasmachine’ in zoals we dat noemen. Maar deze weet ik niets meer van. Toch maar eens de huisarts bellen en jawel, wat mijn EFT maatje en ik al bedacht hadden was waar: ‘een whiplash’. Alles wijst erop. Ook de vermoeidheid, hoofdpijn, nekpijn, geen focus, misselijk en vergeetachtigheid.
Hier zit in natuurlijk niet op te wachten. Dus ben ik mezelf gaan prikken, punten voor de nek die behandel ik op mijn handen en rond mijn enkels. Punten voor de angst prik ik op de lever en nier meridiaan. Tien dagen lang heb ik mezelf geprikt. Na de eerste 2x was mijn duizeligheid en angst verdwenen. Nu 3 weken later heb ik nog een stijve nek en ik moet natuurlijk niet als een wilde de dag door rennen. Dus ik doe rustig aan, maar ik ben wel van mijn klachten af.
Het positieve van dit verhaal is dat ik jullie kan vertellen hoe mooi mijn vak is en hoe goed het werkt. En vooral dat ik een nieuw surfboard heb aangeschaft waar ik al meer dan een jaar verliefd op ben. Een perzik kleurige Salty Gipsy! ❤️
